Consequent en sociaal, twee eigenschappen die niet echt aan mij besteed zijn. Ook online heb ik er de meeste moeite mee. Zo was het maanden geleden dat ik nog op Instagram kwam. Bij één van mijn oudere posts van een kunstwerk van mij stond een vreemd bericht. Het was 3 weken oud.

“From what I can see you have som rare artwork pictures, I would love to buy some of your artwork’s to my NFT collection… kindly send me a DM if you’re intresested.”

Waarom zou iemand interesse hebben in mijn werk? Ik heb geen grote aantallen volgers, ik ben niets van betekenis in de kunstwereld. Ik heb amper ooit iets verkocht in mijn kunstenaars bestaan, gelukkig heb ik (voorlopig) nog allebei mijn oren. Het voelt vreemd als iemand nog iets wil kopen. Ik ben er zelfs niet goed meer op voorbereid. En nu out of the blue, NFT… WTF? Als iets te mooi is om waar te zijn… Ik ben op mijn hoede maar toch ergens benieuwd. Ik heb intussen dat DM gestuurd…

Ik wist wat een NFT (Non-Fungible Token) is, maar ik heb er geen ervaring mee en het lijkt mij een vreemde wereld. Tot op zekere hoogte vind ik digitaliseren iets positiefs, we besparen er tijd en papier mee. De milieuimpact is van digitaliseren staat ongeveer gelijk aan de analoge tegenhanger op papier. De impact verdubbelt dus op het moment dat je iets zowel analoog als digitaal in het leven brengt. In een administratieve omgeving wordt alles digitaal geboren, daar print je dan pas af als het absoluut niet meer anders kan.

Maar dit is iets anders. Mijn kunstwerken zijn handgemaakt. Er is een digitale versie om ze online te kunnen presenteren. Heb ik daar een fout gemaakt? De beleving van een kunstwerk online is anders dan ‘in het echte leven’. Door mijn werk op internet te plaatsen kreeg het een andere dimensie met bijhorende impact. Een stille vergeten impact, die consequent doortikt. Terwijl mij fysieke werken niet bezocht worden. Ze zijn reeds onder de duim gepasseerd, waarom dan nog gaan kijken? Niet dat ze voor het internet tijdperk wel bekeken werden.

In een NFT wereld is alles virtueel. Eigenlijk zou je het een spiegelbeeld kunnen noemen van de fysieke kunstwereld. Een speculatieve wereld waar de waarde van een werk al even subjectief is als het werk zelf. Alleen voor de (happy) few. Dit geeft mij een bittere smaak.

Als ik zou willen meegaan met het idee dan moet ik mijn werk uploaden naar een soort NFT marktplaats. Er wordt verhandeld in crypto munteenheden. Ik zou dan eerst al een crypto portefeulle moeten aanleggen en van daaruit betalen om van mijn werk een NFT te maken. Minen heet zoiets. Daar wordt dan (virtueel, denk ik) gas bij verbruikt wat moet betaald worden. En het wordt steeds ingewikkelder. Honderd mogelijkheden om opgelicht te worden?

De Blockchain technologie blijkt dan nog eens veel energie te verbruiken.

Blockchain? Vooruitgang of veel energieverspilling. Ik ben er nog niet uit. Heb jij ervaring? Waarom ik?

Klimaatkraker: Digitale documenten / bestanden verbruiken energie als ze online staan of op een server. Of zelfs op je computer. Als je met minder digitaal geheugen toekomt hoef je ook geen computer of een nieuwe smartphone met extra geheugen te kopen. Ruim dus regelmatig je digitale zaken eens op.